Hoe mijn eigen helingsproces mij juist een betere therapeut maakte

Soms verbaast het me hoe mijn lichaam nog steeds trauma aan het loslaten is… terwijl ik ondertussen andere mensen mag reguleren, dragen en begeleiden. Het voelt bijna tegenstrijdig: hoe kan ik zelf zo diep in beweging zijn, en toch zo’n veilige basis blijven voor anderen?

Maar de laatste tijd begint het me te dagen dat het helemaal geen tegenstelling is. Het is juist waarom mijn werk klopt.

Mijn zenuwstelsel heeft van jongs af aan leren dragen

Ik ben iemand die altijd voelt wat er in een ruimte gebeurt. Ik pik spanning op, verzamel signalen, breng rust — vaak zonder dat iemand het vraagt. Dat is geen aangeleerde vaardigheid van mijn volwassen leven, maar iets dat mijn lijf leerde in mijn jeugd: dit is hoe we overleven.

Later ontdekte ik dat dit precies de kern is van mijn werk. Niet wegduwen, niet fixen, maar voelen — en vanuit die gevoeligheid reguleren.

Trauma verwerken maakt me niet zwakker, maar opener

Van buitenaf lijkt heling soms alsof je “instabiel” zou kunnen worden. Alsof je eigen proces je werk in de weg staat.

Het tegenovergestelde is waar. Hoe meer mijn lichaam durft te ontspannen, hoe meer patronen oplossen, hoe meer ik aanwezig ben in mijn eigen lijf…

hoe dieper ik anderen kan ontmoeten in het hunne.

Ik hoef niet perfect te zijn. Ik hoef alleen echt te zijn.

Mijn cliënten voelen dat ik weet waar zij doorheen gaan

Niet omdat ik het in boeken heb gelezen. Maar omdat mijn lichaam dezelfde taal spreekt:

• freeze

• dissociatie

• spanning

• overleven

• ontsnappen

• loslaten

• trillen

• zakken

• ademen

Ik herken hun zenuwstelsel niet met mijn hoofd, maar met mijn eigen lijf. En dat maakt mijn aanraking zuiver, zacht en precies afgestemd.

Door mijn eigen proces geef ik ruimte zonder oordeel

Omdat ik weet hoe intens heling kan zijn, heb ik geen haast. Geen verwachtingen. Geen idee van hoe iemand “zou moeten zijn”.

Ik weet hoe grillig, kwetsbaar en prachtig het lichaam werkt. Ik weet dat het zich opent wanneer het wil, niet wanneer je het dwingt.

En daardoor kunnen mijn cliënten precies dát voelen: dat ze niet gefikst hoeven te worden — alleen gedragen.

Het wonder zit ‘m juist in dit dubbele pad

Ik ben niet de therapeut die alles al heeft opgelost. Ik ben de therapeut die naast je loopt, terwijl ik zelf ook nog lagen afleg.

En misschien is dat wel precies waarom het werkt. Omdat ik in mezelf ervaar dat je kunt helen, zélfs terwijl het leven doorgaat. Zélfs terwijl je anderen begeleidt. Zélfs terwijl je niet alles begrijpt.

Mijn eigen heling neemt niemand iets af. Het maakt mijn bedding groter. Mijn hart zachter. Mijn aanraking eerlijker.

En misschien is dát het echte wonder:dat ik in mijn proces juist steeds meer thuiskom in de therapeut die ik altijd al was.